مریم پاییزی

نمیدونماین حس رو تجربه کردی کهیه رفتار،یه طرز حرف زدن،یه مدل تیپ زدن،ویا حتی دوس داشتن یه نفراز بس که بارها با خودت داشتیش و بودنشون رو دیدی شده باشه یه عادت قدیمی ،یه عادت محض....من بارها و بارها این حالت رو تجربه کردممنظور من از این نوشته در حال حاضر_دوس داشتن_ هستتصور کنغیر قابل دسترس ترین کسی که سالهاست تو قلبت زندگی می کنه و خودت و روزگارت رو خو دادی به دوس داشتن و دیدن هرروز اشانقد این پروسه دوس داشتن و آرزوی دیدن هرروزه ش برات تکرار شده و در ضمیرناخودآگاهت به ضمیر خودآگاهت(کاملا خودآگاهت)منتقل شده که انگار از اون سالها شاید صد سال می گذره...قلبت به این روند عادت کردهعادت محض....اگه اون نفر خاص زندگیتون رو کنارتون داشته باشید و هنوزم قلبتون اون عادت همیشگیش رو از بر باشهحتی اگه کنارش آرامشی خاص داشته باشی و یا حتی دستای گرمش قلبت رو گرم کنه باز هم قلبت عادت دیرینه ش رو نتونسته فراموش کنهکنارش آرومی....اما باز هم دلت دنبال دوس داشتنای پیله ای که هنوز پروانه نشده....توی چشم های تو ردپای خودشو می بینی اما هنوزم چشمای دلت تمام خیابون ها رو می گرده تا اونی که چشمت رو تصاحب کرده رو ببینهحتی شده برای لحظه ای.....استاد منطق دلت می گه که کنارتهمحکم روی تخته میزنه تا حواس پرتت رو. یه کمی شاید بتونه جمع و جور کنهو داد میزنه اونی نقش چشمای تو رو برداشته و قاب عکس خودشو زده به دیوار چشاتا, ...ادامه مطلب