اعتراف من

شاید از دید هر کسی "دوست داشتن"متفاوت باشه

از دید من "دوست داشتن" خیلی بی ریاتر از "عشقه"

اسم عشق که میاد بوی تظاهر هم به مشام میرسه و اونوقت دوست داشتن خودشو قایم می کنه

مثل دروغ که خیلی بزرگه و صداقت رو پنهان می کنه ،مثل دورویی که خیلی دوس داشتنی تر از یکرنگی هست،مثل ریاکاری و تظاهر که خیلی چشمگیرتر از سادگی هست

کلمه "عشق" هم مثل  دورویی خیلی دوس داشتنی تر از  "دوست داشتنه"

دوست داشتنی که  خیلی ساکت و آروم به اون گوشه امن و دنجش فکر می کنه جذاب تر  از عشقی هست که خیلی پر سر و صداست و دلش می خواد توجه همه رو جلب کنه

این سطرها رو خط خطی کردم که به اینجا برسم

کسی که اسم "عشق"و "عاشق شدن"رو در  قدم های چهار پنج روزه  ش کشف می کنه

به یقین می گم  برای جبران این اشتباهش  باید با گوشه تیز عزلت نشینی رگ این حسش رو بزنه

رگ احساسی که بهش دروغ گفت

این کلمه سنگین عاشقی نیاز به  سالها گذروندن

همه نوع شکستنی ها داره تا بتونه رتبه اول این دانشگاه سختگیر بشی

از خودت باید شروع کنی و در آخر باز هم باید به خودت برسی

اونوقت می تونی بگی "من عاشق شدم"

(من تا حالا عاشق نشدم

من اعتراف# می کنم تا 31-3 سال زندگیم  کسی رو دوست نداشتم)

دوست داشتنِ ساکت  رو آلوده به هرکسی نکنیم

هرکسی رو دوست نداشته باشیم